((تندیس))

وقتی تندیس سرد و خاموش قلم را می بردند

آسمان در مثنوی های دفترم اشک ریخت

می خواهم شاعر لحظه های سرخ با تو بودن باشم

می خواهم در خیابان بارانیت قدم بزنم و چتر بغض

گرفته گلویم را بگشایم

دوست دارم دست بی ریاترین و مهربانترین عشق خدایی

را بر روی شانه هایم که در زیر بی نهایت بار هجر و تنهایی

در هم گسسته است احساس کنم و بلندترین

و رساترین فریاد عاشقانه ر ا سر دهم و بگویم        که

دوستت دارم