((محکوم به خوب بودن ))

من اور ا دیدم

در یک صبح غم گرفته پائیزی

با کوله باری از غم و درد بر دو شش

که در کوچه های

غم گرفته ، گوئی پی چیزی می گشت

من او را دیدم که بر پیشانیش

نوشته بود،محکوم به خوب بودن

دیدمش با دردهایی ، به وسعت فهمیدن

و زخم هایی که زبان گشوده بودند

و چشم هایی که گویی غم 

همزاد شان بود

و دستهایی که اگر خوب گوش می دادی

می توانستی صدای

گریه هایشان را بشنوی

من او را در پائیز یافتم

اما عجیب بوی بهار میداد

چون نسیمی زود آمد و زود هم رفت

و من با خود پیمان بسته ام

که پشت پنجره های غبار گرفته اطاقم

سالها به انتظارش خواهم نشست

تا او دوباره بیاید         و

برایم خود بهار را به ارمغان بیاورد .