و قتی که تو بودی خانه ی مان گلستان بود   وای بر من که غافل بودم انروز ها

وقتی که تو بودی همه جا پر از صفا بود     وای دیگر به که گویم که سرایمان بی تو سکوت است

قدرت را ندانستم ان روزها    نمیدانستم که این قدر کیمیایی

اه ...

من دلم تنگ کسی است
که به دلتنگی من می‌خندد
باور عشق برایش سخت است
ای خدا باز به یاری نسیم سحری
می‌شود آیا دل به نازک‌دل من بربندد؟!
شبی از پشت یک تنهایی نمناک و بارانی تورا بالهجه ی گل های نیلوفر صدا کردم تمام شب برای با طراوت ماندن باغ آرزو هایت دعا کردم سپس تو را از یک جوی نقرهای که در کوچه های آبی خلوتم روییده بود با حسرت جدا کردم

من آهنگ غریب روزگارم.
غمی بی انتها در دارم. تمام هستی ام یک قلب پاکست. که آن را زیر پایت می گذارم.
زندگی اجبار است ... مرگ انتظار است ... عشق یک بار است ... جدایی دشوار است ... ولی یاد تو تکرار است ... !
عاشقت خواهم ماند بی آنکه بدانی دوستت خواهم داشت بی آنکه بگویم درد دل خواهم گفت بی هیچ گمانی گوش خواهم داد بی هیچ سخنی در آغوشت خواهم گریست بی آنکه حس کنی در تو ذوب خواهم شد بی هیچ حراراتی اینگونه شاید احساسم نمیرد

ستاره شدن کار سختی نبود
گرشتم ولی غرق نورم هنوز
پر از خاطرات قشنگ توام
پر از یاد و شوق و مرورم هنوز
ترا گم نکردم خودت گم شدی
من شیفته با تو جورم هنوز
اگر جنگ با زندگی ساده نیست
در این عرصه مردی جسورم هنوز
اگر کوک ماهور با ما نساخت
پر از نغمه ی پک و شورم هنوز
قبول است عمر خوشی ها کم است
ولی با توام پس صبورم هنوز...